Katastrofa lotnicza miała miejsce w piątek 14 marca 1980 o godzinie 11:15 w pobliżu warszawskiego lotniska Okęcie.
Rozbił się lecący z Nowego Jorku samolot Polskich Linii Lotniczych LOT
W sierpniu i wrześniu 1926 roku Bolesław Orliński, w stopniu porucznika, wraz z mechanikiem Leonardem Kubiakiem brawurowo pokonali dystans Warszawa–Tokio–Warszawa.
Bolesław Orliński, w stopniu porucznika, wraz z mechanikiem Leonardem Kubiakiem, w sierpniu i wrześniu 1926 roku brawurowo pokonali dystans Warszawa-Tokio-Warszawa. Przebyli trasę o długości ponad 10 000 kilometrów w samolocie Bréguet 19 A2, pozbawionym radia i spadochronów. W Japonii Orliński został przyjęty na audiencji u cesarza i odznaczony Orderem Wschodzącego Słońca – trzecim w hierarchii ważności odznaczeniem japońskim. Jakby tego było mało, obaj piloci postanowili wrócić do kraju tak, jak z niego przylecieli – samolotem.
Podczas swojej kariery lotniczej latał na 106 typach samolotów, w tym do wojny na 92, spędzając w powietrzu siedem tysięcy godzin. Ostatni raz latał w 1965 roku, a w 1967 roku przeszedł na emeryturę. Później jeszcze pracował w ochronie lotniska cywilnego w Toronto oraz jako woźny sądowy do 1980 roku. Po śmierci żony, od 1988 roku mieszkał w domu spokojnej starości Wawel Villa w Mississauga, poruszał się na wózku inwalidzkim na skutek starej kontuzji nogi. 27 lutego 1992 roku doznał złamania żebra i przebicia płuca, upadając na wózek, po czym zmarł 28 lutego w szpitalu w Toronto. Do końca życia w rocznicę lądowania w Tokio odwiedzał go ambasador Japonii. Trumnę z prochami Bolesława Orlińskiego sprowadzono do Polski w sierpniu 1992 roku i uroczyście pochowano w rodzinnym grobie na wrocławskim cmentarzu Świętej Rodziny.
W celu przypomnienia polskiemu społeczeństwu postaci tego wybitnego pilota, wnioskodawcy upamiętnienia tego historycznego wyczynu planują w roku 2026 zorganizować szereg uroczystości i spotkań w Warszawie i Wrocławiu przy współudziale szeroko rozumianego polskiego cywilnego i wojskowego środowiska lotniczego.
Polska Mówi: Lot Warszawa – Tokio – Warszawa – 93 lata później.
Polska Mówi: Opowieść o Bolesławie Orlińskim
W dniu 5 lutego br. odbyło się comiesięczne spotkanie klubowe Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa.
Tematem wiodącym spotkania było spotkanie z naszym kolegą – seniorem, Panem Krzysztofem Piwkiem, pt. „Konstrukcje lotnicze PZL”.
Krzysztof jest konstruktorem lotniczym z ponad półwiecznym doświadczeniem: ćwierć wieku w PZL Mielec i kolejne ćwierć wieku w Instytucie Lotnictwa. Uczestniczył w połowie ery polskiego i europejskiego lotnictwa.
Ma na swoim koncie konstrukcje samolotów, których był głównym konstruktorem, oraz europejskie projekty, w których był koordynatorem konsorcjów. Temat „Konstrukcje Lotnicze PZL” jest tak obszerny, że wymaga podejścia z wielką pokorą, więc zaprezentował osobiste spojrzenie – z lotu ptaka – na ten temat.
Mgr inż. pilot doświadczalny Zygmunt Mazan
Spotkanie z 18 stycznia 2025
Przewodniczący Komisji Rewizyjnej Warszawskiego Klubu Seniorów o pracy pilotów doświadczalnych
Spotkanie z 18 stycznia 2025 r. w ramach Polskiej Techniki Lotniczej (Glassówka) było powiązane z jubileuszem 35-lecia Klubu Pilotów Doświadczalnych. Spotkanie poprowadzili piloci doświadczalni Zygmunt Mazan i Jerzy Kędzierski.
Zygmunt Mazan m.in. prowadził próby w locie i latał jako pilot na produkowanych na Okęciu samolotach: Gawron, Wilga, Kruk, Koliber. Był dyrektorem Zakładu Usług Agrolotniczych, zajmował wysokie stanowiska kierownicze w organach nadzoru nad polskim lotnictwem cywilnym.
J. Kędzierski jest jednym z konstruktorów szybowców ULS-PW, PW-2 Gapa, PW-3 Bakcyl oraz motoszybowca PW-4 Pelikan. Był oblatywaczem m.in. szybowca klasy światowej PW-5. Był członkiem komisji badającej wypadki lotnicze.
W dniu 9 lutego br. o godzinie 12:00 środowisko lotnicze Warszawy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obchodziło przy grobie Włodzimierza Wilanowskiego 15. rocznicę jego śmierci. Włodzimierz Wilanowski w latach 1969–81 był Dyrektorem Naczelnym Polskich Linii Lotniczych LOT. Pamięć o nim przybliżyli Prezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, inż. Grzegorz Brychczyński, oraz w imieniu rodziny – były Prezes LOT, Jan Litwiński.
W uroczystości Stowarzyszenie Lotników Polskich reprezentował Prezes, mgr inż. naw. Piotr Skrzyński, wraz z pocztem sztandarowym, a „Promocję-77 WOSL” płk pil. dypl. Jan Urbaniak.
Po złożeniu wiązanek i zapaleniu zniczy oraz krótkich „rozmowach w grupach” odwiedziliśmy groby naszych kolegów z Niebieskiej Eskadry, oddając im należny hołd naszej trwałej pamięci.
W dniu 22 listopada 2024, w wieku 91 lat, do Niebieskiej Eskadry odszedł Honorowy Prezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa Jerzy Madler, człowiek, który miał wpływ na ukształtowanie kilku pokoleń inżynierów lotnictwa.
Znaliśmy się wiele lat. Połączyła nas wspólna pasja ta pasja to Lotnictwo.
Jerzy całe swoje życie zawodowe związał z lotnictwem, poczynając od studiów w Szkole Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda. Przez całe swoje życie dumnie podkreślał swoją przynależność do „Wawelberczyków”.
Jerzy Madler dzięki swoim zdolnościom inżynierskim i dociekliwości badacza dosyć szybko zyskał uznanie swego mentora i nauczyciela prof. Kazimierza Głębickiego i został dopuszczony do prowadzenia zajęć dydaktycznych i od początku lat 60.
Pracował jako wykładowca i asystent.
Jego życie lotnicze i zawodowe od 1955 roku związało się lotniczymi przyrządami pokładowym.
Z czasem osprzęt lotniczy zaczął stanowić osobny przedmiot, osobne zajęcia i ćwiczenia w laboratorium. Praca naukowo-dydaktyczna Jerzego Madlera podążała za nowościami jakie pojawiały się w technice lotniczej.
Po zakończeniu pracy zawodowej, przebywając całe swe życie w środowisku lotniczym, które darzyło Go wielkim szacunkiem, nie tylko jako nauczyciela akademickiego, ale również jako kolegę i przyjaciela oraz społecznika działającego na rzecz integracji „tych wcześniej urodzonych’’.
Jako motto swojej dalszej aktywności życiowej przyjął słowa Stanisława Latwisa:
Pilot, inżynier, tapicer, blacharz w stolicy czy na cichym szybowisku – każdy, kto choć o milimetr pcha naprzód lotnictwo jest lotnikiem
Jerzy Madler bardzo intensywnie włączył się w działalność Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Od czerwca 2009 do marca 2018 piastował funkcję Sekretarza Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiego. Od czerwca 2009 przyjął na siebie obowiązki Prezesa Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Funkcję tą pełnił do marca 2018.
W tym czasie, dzięki swoje energii życiowej, profesjonalizmowi, talentowi dydaktycznemu i inżynierskiemu, swoimi działaniami na rzecz środowiska lotniczego zyskał szacunek i uznanie władz państwowych i samorządowych, budując tym samym autorytet Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa.
Podczas kolejnego Walnego Zgromadzenia Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa uchwałą Walnego Zgromadzenia został Jerzemu Madlerowi nadany tytuł Honorowego Prezesa Stowarzyszenia WKSL.
Niestety, 22 listopada 2024 roku biologia okazała się bezwzględna, a Niebieska Eskadra upomniała się o zasilenie JEJ szeregów.
Drogi Jerzy, Drogi PREZESIE
Sądzę że będę wyrazicielem przekonania Twoich Wychowanków, Przyjaciół i Kolegów. iż będąc w NIEBIAŃSKIEJ ESKADRZE jako wybitny ekspert przyrządowiec zadbasz o to aby w naszym ziemskim życiu
‘’KULKA ZAWSZE BYŁA PO ŚRODKU’’
CZEŚĆ TEWOJEJ PAMIĘCI
Szanowni Państwo,
W imieniu Zarządu Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, Członków Klubu i swoim własnym proszę przyjąć najlepsze życzenia przede wszystkim ZDROWIA i POGODY DUCHA.
Prezes Zarządu
Tel. +48 604 640 702
WARSZAWSKI KLUB SENIORÓW LOTNICTWA
Rok założenia: kwiecień 1939
ul. Komitetu Obrony Robotników 43, 02-146 Warszawa
Zakres najważniejszej działalności Ryszarda Witkowskiego.
Urodził się 9 maja 1926, 95 lat temu, w Milanówku. Młodość zabrała mu wojna. Jednak uczestniczył czynnie w działalności konspiracyjnej. Był członkiem Narodowej Organizacji Wojskowej (1941-42) i Armii Krajowej (1942-45). Uczestniczył w przyjmowaniu zrzutów lotniczych. Był w załodze magazynu broni w lasku Pondra, ale w dniu jego zniszczenia przez Niemców był szczęśliwie nieobecny. Za tę działalność w kraju został odznaczony Krzyżem Partyzanckim (1996), a w Londynie (1980) Krzyżem AK i Medalem Wojska. W latach 1949-55 był represjonowany przez UB, aresztowany, a następnie pozbawiony prawa pracy i działalności w wyuczonym zawodzie. Za pomoc Żydom podczas wojny wyróżniony w 1993 tytułem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata” i honorowym obywatelstwem Państwa Izraela, a w kraju (w 2009) odznaczony Komandorskim Krzyżem OOP.
Związał się od młodości z lotnictwem. Studiował w Szkoły Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda na Sekcji Lotniczej i Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej, którą ukończył jako mgr inż. lotnictwa. W czasie studiów był członkiem Studenckiego Koła Lotniczego w ramach którego szkolił się w Rzadkowie na pierwszym powojennym turnusie a potem stopniowo w ramach Aeroklubu zdobywał kolejne uprawnienia lotnicze, uczestniczył w zawodach i uzyskuje odznaki szybowcowe do Złotej z 3 diamentami włącznie. Działacz sportów lotniczych, wieloletni członek władz aeroklubowych, w czasie „odwilży” w 1956 r. członek komisji restytucyjnej Aeroklubu RP. Aktywnie uczestniczył w organizacji śmigłowcowych mistrzostwach świata w Polsce i innych krajach. . Międzynarodowy sędzia sportów lotniczych .W latach 1981-83 członek Międzynarodowej Komisji Śmigłowcowej FAI w Paryżu i jej wiceprezydent. Otrzymał z tego tytułu Złoty Medal Wiropłatowy Międzynarodowej Federacji Lotniczej w 2017 r. Z Aeroklubem związany też jako senior będąc organizatorem i prezesem Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiego, zrzeszającego lokalne Kluby Seniorów Lotnictwa.
W latach 1949 i 55-86 pracował w Instytutu Lotnictwa w Warszawie, jako pilot doświadczalny. Przeszedł szkolenie jako jeden z pierwszych w Polsce na śmigłowcach w Świdniku. Latał na pierwszych polskich śmigłowcach GIL i BZ4 Żuk. Śmigłowce stały się jego specjalnością lotniczą i stał się w tej dziedzinie autorytetem. Realizował próby i wprowadzał do eksploatacji śmigłowce w agrolotnictwie. Szkolił pilotów śmigłowcowych w Kętrzynie a lotach agro. Sam tez realizował te usługi w kraju i zagranicą w Afryce w Libii i Nigerii. Zagranicą latał też w Indonezji, USA, Kanadzie, b. ZSRR i krajach skandynawskich. W latach 1990-92 był konsultantem w Głównym Inspektoracie Lotnictwa Cywilnego. Publicysta i autor wielu opublikowanych w kraju i zagranicą artykułów i książek o wiropłatach. Tłumacz lotniczej literatury technicznej i biografii wielkich lotników. Niezależny ekspert lotniczy, w latach 1990-97 biegły sądowy ds. wypadków lotniczych. Prowadził wykłady na politechnice w Cranfield (Anglia) i w akademii oficerskiej w Misuracie (Libia)
Działacz w wielu organizacjach i stowarzyszeniach. Długoletni wiceprezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Podczas działalności w Klubie Seniorów inicjował i organizował w 1989r prace dla umieszczenia tablicy pamięci zestrzelonych w 1939 r trzech samolotów polskich w Radzyminie, w 2000 r prace przy budowie głazu-pomnika dla upamiętnienia powstania pierwszego lotniska na Polu Mokotowskim, przygotowywał materiały historyczne o tym lotnisku do wydawnictw i konferencji historycznej w 2001 i 2011 r, prowadził prelekcje o działaniach lotnictwa polskiego w II wojnie światowej, współpracował przy odnowie nagrobka Stanisława Latwisa-autora hymnu lotników.
Założyciel i wieloletni prezes Klubu Pilotów Doświadczalnych, członek założyciel Krajowej Rady Lotnictwa i Polskiego Stowarzyszenia Wiropłatowego.
Był ciągle aktywny szczególnie w upamiętnianiu lotnictwa polskiego m innymi poprzez wywiady filmowe i artykuły w wielu lotniczych czasopismach.
Za ta swoje wielostronną działalność wielokrotnie nagradzany i odznaczany. Otrzymał: