W dniu 27 lutego 2025 r. w wieku 89 lat zmarł długoletni członek WKSL Tadeusz Polak.
Pilot, jeden z najbardziej sympatycznych kapitanów PLL LOT. W Locie od 1963 roku do emerytury.
Tak wspominają zmarłego ci, którzy mieli okazję go poznać:
Delikatny, dobry i bardzo serdeczny,
Uroczy, przyzwoity Człowiek, witający się zawsze przed lotem z kolegami w sali personelu lotniczego słowami „Czuwaj druhowie”,
Cudowny, wspaniały, przeuroczy człowiek,
Każde spotkanie z Nim było radosne, bo Kapitan Polak miał wielkie poczucie humoru i potrafił opowiadać bez zmrużenia powieki takie wesołe historie, że wszyscy słuchający nie posiadali się ze śmiechu, a On to wszystko opowiadał z kamienną twarzą (jak u Buster Keaton’a),
Zawsze zostanie w pamięci braci Kapitańskiej jako dowcipny i wrażliwy KOLEGA,
Niepowtarzalny, PROFESJONALISTA, kochany człowiek i kapitan.
Nabożeństwo żałobne zostało odprawione 12 marca br. w Kościele Wniebowzięcia NMP w Starych Babicach, po którym nastąpiło odprowadzenie na Cmentarz Północny do grobu rodzinnego.
Uroczystość złożenia kwiatów i zapalenia znicza na mogile Profesora odbędzie się 17 marca 2025 roku na Cmentarzu Ewangelicko – Augsburskim przy ul. Młynarskiej 54/56/58 (Aleja 51 grób 20).
Zbiórka o godz 1200 przy Bramie Głównej Cmentarza.
Profesor Jan Oderfeld – Członek Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa (nr legitymacji 714) urodził się 19 lutego 1908 w Częstochowie. Był wieloletnim wykładowcą Politechniki Warszawskiej, twórcą polskiej szkoły teorii maszyn i mechanizmów, pionierem zastosowań optymalizacji w technice; inżynierem mechanikiem – konstruktorem silników lotniczych jak i pionierem badań nad napędem odrzutowym, wynalazcą bębnowej pamięci magnetycznej a także matematykiem – pionierem zastosowań statystycznej kontroli jakości w przemyśle.
Swoją pracę zawodową rozpoczął w latach 1928–1929 w Fabryce Obrabiarek „Pionier”, w której powstał m.in. silnik birotacyjny inż. Henryka Brzeskiego. Przed wojną pracował w przemyśle lotniczym, jako inżynier-konstruktor silników i turbin lotniczych. Był współtwórcą pierwszej konstrukcji polskiego silnika odrzutowego. W 1931, wraz z inż. Władysławem Bernadzikiewiczem i inż. Józefem Sachsem, zbudował pierwszy w Polsce duży model turbinowego silnika odrzutowego. W 1932 w Warsztacie Doświadczalnym Państwowych Zakładów Inżynierii „Ursus”, wykonał silnik odrzutowy, zwany strumienicą, o zasadzie działania identycznej z zasadą działania współczesnego silnika pulsacyjnego. Od jesieni 1934 roku współuczestniczył (głównym konstruktorem był inż. Stanisław Nowkuński) w projektowaniu 8-cylindrowego silnika rzędowego o układzie odwróconej litery V i mocy startowej 450 KM, który miał służyć do napędu m.in. pierwszego polskiego samolotu wielozadaniowego PZL.38 Wilk. Do 1938 roku wykonano 7 prototypów takich silników. Po tragicznej śmierci inż. Nowkuńskiego w 1936 roku usuwał usterki i problemy rozwojowe tego, podówczas bardzo zaawansowanego, silnika lotniczego. Pracował też nad wersją rozwojową z 12 cylindrami i mocą 600 KM.
W czasie wojny pracował w Skierniewicach kierując spółdzielczym warsztatem mechanicznym „Rolnik”. W Zakładzie tym poza regularną działalnością zajmował się także działaniami o charakterze dywersji gospodarczej przeciwko okupacyjnej armii niemieckiej oraz naprawą karabinów dla Armii Krajowej.
Po wojnie rozpoczął działalność dydaktyczną, początkowo w Szkole Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda (1945–1949), gdzie jako profesor kontraktowy wykładał mechanikę techniczna, silniki lotnicze i statystyczną kontrolę jakości. Następnie od roku 1949 do 1978 pracował na Politechnice Warszawskiej. Od roku 1955 do emerytury w roku 1978 był kierownikiem Katedry Teorii Maszyn i Mechanizmów Politechniki Warszawskiej. W latach 1965–1967 był dziekanem Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa PW. Był twórcą polskiej szkoły teorii maszyn i mechanizmów. Działał także w Głównym Urzędzie Jakości i Miar. Był twórcą polskiego systemu norm, a w szczególności statystycznego odbioru jakości towarów klasyfikowanych. W tej dziedzinie doktoryzował się u profesora Hugona Steinhausa. Działając w PKN i Stowarzyszeniu Inżynierów i Mechaników Polskich przyczynił się do upowszechnienia statystycznej kontroli jakości w przemyśle. Wspólnie z Wiktorem Narkiewiczem zaprojektował pamięć magnetyczną. Ich bębny magnetyczne, od czasu opatentowania w roku 1967 były seryjnie produkowane przez ELWRO i stały się standardowym wyposażeniem komputerów używanych w RWPG. Jan Oderfeld pracował też w Instytucie Matematycznym PAN (1952–1975), gdzie prowadził najpierw Grupę Statystycznej Kontroli Jakości, a potem Dział Zastosowań Przemysłowych. Był założycielem Międzynarodowej Federacji Teorii Maszyn i Mechanizmów.
Był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego; Wydział VI Nauk Technicznych twórcą i wieloletnim przewodniczącym Polskiego Komitetu Teorii Maszyn i Mechanizmów przy Wydziale IV Nauk Technicznych Polskiej Akademii Nauk, inicjatorem przystąpienia Polski jako członka założyciela do Międzynarodowej Federacji Teorii Maszyn i Mechanizmów, wieloletnim członkiem władz tej Federacji. Od roku 1980 był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Był współorganizatorem Olimpiady Wiedzy Technicznej oraz autorem wielu jej zadań.
Od powstania w 1954 roku kwartalnika Archiwum budowy maszyn współredagował to pismo. Początkowo jako członek Rady Redakcyjnej, potem Komitetu Redakcyjnego, a następnie do roku 1991 jako redaktor działu mechaniki.
W dniu 19 lutego 2008 roku z okazji setnej rocznicy urodzin został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Politechniki Warszawskiej.
Materiały dokumentujące życie i działalność Profesora zdeponowano w zasobach ikonograficznych i archiwalnych Muzeum Lotnictwa w Krakowie (część I, część II) oraz w zbiorach Muzeum Politechniki Warszawskiej.
Honorowy Prezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa
Mgr inż. Lesław Karst urodził się 11.06.1939 r. w Bolechowie (obecnie Ukraina). W 1956 roku po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Przemyślu rozpoczął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Podczas nauki w liceum był czynnym modelarzem lotniczym. W roku 1958 ukończył w Aeroklubie Rzeszowskim podstawowe szkolenie szybowcowe i spadochronowe.
Po ukończeniu studiów w roku 1967 rozpoczął pracę w WSK PZL Warszawa-Okęcie w Wydziale Prób i Badań, a w latach 1969 – 1983 był jego kierownikiem. Nadzorował i dokumentował próby wytrzymałościowe naziemne i w locie samolotów prototypowych oraz obloty wszystkich seryjnie budowanych samolotów jak też poligonowe próby aparatury agrolotniczej.
Na początku lat 80tych jako szef techniczny kontraktów rozpoczął wyjazdy do Sudanu na prowadzone przez WSK Okęcie prace agrolotnicze. W roku 1983 przeszedł do pracy do Zakładu Usług Agrolotniczych PZL Okęcie, gdzie przez szereg lat był Głównym Specjalistą ds. Technicznych. Uzyskał licencję mechanika lotniczego obsługi oraz napraw samolotów do 5700 kg, co ułatwiało mu czynny udział w technicznych decyzjach odnośnie używanego sprzętu lotniczego.
W 1991 r. zorganizował i kierował działem usług kurierskich Federal Express na bazie kontraktu z PZL Okęcie. W 1993 uczestniczył w organizacji i później kierował działem usług czarterowych ZUA wyposażonym w 2 amerykańskie samoloty transportowo-pasażerskie Fairchild Metro. W 1994 przeszedł do pracy w międzynarodowym przedsiębiorstwie spedycji lotniczej RGW Express, gdzie m.in. pełnił obowiązki dyrektora do 2004.
Kiedy w 2004 przeszedł na emeryturę wszystkie swoje siły skierował ku aktywnej działalności społecznej w Warszawskim Klubie Seniorów Lotnictwa, wkrótce wchodząc do jego Zarządu jako Wiceprezes, a w 2018 r. już jako Prezes. Funkcję tę pełnił do 2022 roku. W tym samym roku został też wybrany na członka prezydium Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiego.
Kontynuując działalność wydawania książek z serii „Ludzie lotnictwa” uczestniczył w redagowaniu i doprowadził do wydrukowania kolejnych pozycji: o prof. Franciszku Janiku, prof. Zbigniewie Brzosce i o prof. Władysławie Fiszdonie.
Jedną z wielu inicjatyw Leszka Karsta było doprowadzenie do nadania imienia płk pil. Wacława Makowskiego rondu na skrzyżowaniu ul. Żwirki i Wigury z ul. Hynka. Z uwagi na długoletnią pracę w agrolotnictwie w ścisłej współpracy z dwoma kolegami agrolotnikami był organizatorem pięciu ogólnopolskich zjazdów środowiska agrolotników, w których uczestniczyło za każdym razem kilkaset osób. W roku 2008 opracował i przygotował druk książki o 40-leciu pracy polskich agrolotników w Sudanie pt. „Polskie Skrzydła nad Sudanem”.
W 2011 r. Lesław Karst przygotował dokumentację, zorganizował wykonanie, umieszczenie i odsłonięcie tablicy pamięci 68 agrolotników – ofiar wypadków lotniczych, którzy zginęli podczas realizacji usług w kraju i zagranicą. Tablica została odsłonięta w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie w podczas III zjazdu Agrolotników, na który to zredagował i udostępnił kolejną książkę „Wspomnienia Agrolotników”.
Jesienią 2014 przygotował i wydał następną książkę „Polscy Agrolotnicy w Świecie” oraz ilustrowany katalog ekspozycji z podstawowymi informacjami o agrolotnictwie. Zanim to jednak nastąpiło, dzięki swojemu uporowi jak i społecznej pracy mechaników lotniczych i pilotów doprowadził do powstania w Muzeum Narodowym Rolnictwa i Przemysłu Rolno Spożywczego w Szreniawie k. Poznania największej w Polsce ekspozycji polskich samolotów agrolotniczych wraz z ich wyposażeniem. Na wystawie zaprezentowano 9 polskich samolotów i śmigłowców produkowanych w Polsce i użytkowanych przez lokalne przedsiębiorstwa lotnicze.
Największy z dotychczasowych V Zjazd Agrolotników Lesław Karst zorganizował w 2017 w Mielcu i był jego współprowadzącym. Zjazd zorganizowano w 50. rocznicę rozpoczęcia zagranicznych usług agrolotniczych w Afryce i w 80. rocznicę rozpoczęcia budowy PZL Mielec. Na tym zjeździe przedstawił zredagowaną przez siebie książkę o afrykańskich podbojach agrolotników jak i przygotował wystawę ok. 500 zdjęć z pracy agrolotników w różnych krajach.
Ostatnim dokonaniem Leszka Karsta był aktywny udział w przygotowaniu projektu tablicy pamiątkowej o agrolotnictwie i jej odsłonięcia na lotnisku w Kętrzynie w 2022 z okazji 50-lecia ZUA.
Za swoją prace zawodową, a szczególnie społeczną, otrzymał odznaczenia państwowe: Srebrny Krzyż Zasługi (1985), Złoty Krzyż Zasługi (2015 i 2019), Medal Niepodległości (2022) i Medal za długoletnie pożycie małżeńskie (2016) oraz resortowe: Złotą Odznakę Zrzeszenia Studentów Polskich (1966), Brązowy i Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności (1973 i 1979), Srebrną Odznakę Zasłużonego dla Przemysłu Maszynowego (1983), Odznakę Zasłużonego dla WSK Okęcie, medal Za Zasługi dla Pożarnictwa, Błękitne Skrzydła (2010) i Złotą Lotkę (2017). Postać Leszka Karsta była też prezentowana w albumie 100 lat Lotnictwa Polskiego, w Księdze Lotników Polskich (tom II) i w Księdze Osobowości.
Uroczystości pożegnalne odbyły się 14 listopada 2023 o godzinie 12:00 mszą w kościele rzymskokatolickim p/w Św. Hieronima przy ul. Rumiankowej 2/4, w Starej Miłosnej k. Warszawy, a następnie spoczął na miejscowym cmentarzu, ul. Gościniec 2.
W dniu 9 lutego br. o godzinie 12:00 środowisko lotnicze Warszawy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obchodziło przy grobie Włodzimierza Wilanowskiego 15. rocznicę jego śmierci. Włodzimierz Wilanowski w latach 1969–81 był Dyrektorem Naczelnym Polskich Linii Lotniczych LOT. Pamięć o nim przybliżyli Prezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, inż. Grzegorz Brychczyński, oraz w imieniu rodziny – były Prezes LOT, Jan Litwiński.
W uroczystości Stowarzyszenie Lotników Polskich reprezentował Prezes, mgr inż. naw. Piotr Skrzyński, wraz z pocztem sztandarowym, a „Promocję-77 WOSL” płk pil. dypl. Jan Urbaniak.
Po złożeniu wiązanek i zapaleniu zniczy oraz krótkich „rozmowach w grupach” odwiedziliśmy groby naszych kolegów z Niebieskiej Eskadry, oddając im należny hołd naszej trwałej pamięci.
W dniu 22 listopada 2024, w wieku 91 lat, do Niebieskiej Eskadry odszedł Honorowy Prezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa Jerzy Madler, człowiek, który miał wpływ na ukształtowanie kilku pokoleń inżynierów lotnictwa.
Znaliśmy się wiele lat. Połączyła nas wspólna pasja ta pasja to Lotnictwo.
Jerzy całe swoje życie zawodowe związał z lotnictwem, poczynając od studiów w Szkole Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda. Przez całe swoje życie dumnie podkreślał swoją przynależność do „Wawelberczyków”.
Jerzy Madler dzięki swoim zdolnościom inżynierskim i dociekliwości badacza dosyć szybko zyskał uznanie swego mentora i nauczyciela prof. Kazimierza Głębickiego i został dopuszczony do prowadzenia zajęć dydaktycznych i od początku lat 60.
Pracował jako wykładowca i asystent.
Jego życie lotnicze i zawodowe od 1955 roku związało się lotniczymi przyrządami pokładowym.
Z czasem osprzęt lotniczy zaczął stanowić osobny przedmiot, osobne zajęcia i ćwiczenia w laboratorium. Praca naukowo-dydaktyczna Jerzego Madlera podążała za nowościami jakie pojawiały się w technice lotniczej.
Po zakończeniu pracy zawodowej, przebywając całe swe życie w środowisku lotniczym, które darzyło Go wielkim szacunkiem, nie tylko jako nauczyciela akademickiego, ale również jako kolegę i przyjaciela oraz społecznika działającego na rzecz integracji „tych wcześniej urodzonych’’.
Jako motto swojej dalszej aktywności życiowej przyjął słowa Stanisława Latwisa:
Pilot, inżynier, tapicer, blacharz w stolicy czy na cichym szybowisku – każdy, kto choć o milimetr pcha naprzód lotnictwo jest lotnikiem
Jerzy Madler bardzo intensywnie włączył się w działalność Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Od czerwca 2009 do marca 2018 piastował funkcję Sekretarza Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiego. Od czerwca 2009 przyjął na siebie obowiązki Prezesa Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Funkcję tą pełnił do marca 2018.
W tym czasie, dzięki swoje energii życiowej, profesjonalizmowi, talentowi dydaktycznemu i inżynierskiemu, swoimi działaniami na rzecz środowiska lotniczego zyskał szacunek i uznanie władz państwowych i samorządowych, budując tym samym autorytet Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa.
Podczas kolejnego Walnego Zgromadzenia Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa uchwałą Walnego Zgromadzenia został Jerzemu Madlerowi nadany tytuł Honorowego Prezesa Stowarzyszenia WKSL.
Niestety, 22 listopada 2024 roku biologia okazała się bezwzględna, a Niebieska Eskadra upomniała się o zasilenie JEJ szeregów.
Drogi Jerzy, Drogi PREZESIE
Sądzę że będę wyrazicielem przekonania Twoich Wychowanków, Przyjaciół i Kolegów. iż będąc w NIEBIAŃSKIEJ ESKADRZE jako wybitny ekspert przyrządowiec zadbasz o to aby w naszym ziemskim życiu
‘’KULKA ZAWSZE BYŁA PO ŚRODKU’’ CZEŚĆ TEWOJEJ PAMIĘCI
Zakres najważniejszej działalności Ryszarda Witkowskiego.
Urodził się 9 maja 1926, 95 lat temu, w Milanówku. Młodość zabrała mu wojna. Jednak uczestniczył czynnie w działalności konspiracyjnej. Był członkiem Narodowej Organizacji Wojskowej (1941-42) i Armii Krajowej (1942-45). Uczestniczył w przyjmowaniu zrzutów lotniczych. Był w załodze magazynu broni w lasku Pondra, ale w dniu jego zniszczenia przez Niemców był szczęśliwie nieobecny. Za tę działalność w kraju został odznaczony Krzyżem Partyzanckim (1996), a w Londynie (1980) Krzyżem AK i Medalem Wojska. W latach 1949-55 był represjonowany przez UB, aresztowany, a następnie pozbawiony prawa pracy i działalności w wyuczonym zawodzie. Za pomoc Żydom podczas wojny wyróżniony w 1993 tytułem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata” i honorowym obywatelstwem Państwa Izraela, a w kraju (w 2009) odznaczony Komandorskim Krzyżem OOP.
Związał się od młodości z lotnictwem. Studiował w Szkoły Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda na Sekcji Lotniczej i Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej, którą ukończył jako mgr inż. lotnictwa. W czasie studiów był członkiem Studenckiego Koła Lotniczego w ramach którego szkolił się w Rzadkowie na pierwszym powojennym turnusie a potem stopniowo w ramach Aeroklubu zdobywał kolejne uprawnienia lotnicze, uczestniczył w zawodach i uzyskuje odznaki szybowcowe do Złotej z 3 diamentami włącznie. Działacz sportów lotniczych, wieloletni członek władz aeroklubowych, w czasie „odwilży” w 1956 r. członek komisji restytucyjnej Aeroklubu RP. Aktywnie uczestniczył w organizacji śmigłowcowych mistrzostwach świata w Polsce i innych krajach. . Międzynarodowy sędzia sportów lotniczych .W latach 1981-83 członek Międzynarodowej Komisji Śmigłowcowej FAI w Paryżu i jej wiceprezydent. Otrzymał z tego tytułu Złoty Medal Wiropłatowy Międzynarodowej Federacji Lotniczej w 2017 r. Z Aeroklubem związany też jako senior będąc organizatorem i prezesem Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiego, zrzeszającego lokalne Kluby Seniorów Lotnictwa.
W latach 1949 i 55-86 pracował w Instytutu Lotnictwa w Warszawie, jako pilot doświadczalny. Przeszedł szkolenie jako jeden z pierwszych w Polsce na śmigłowcach w Świdniku. Latał na pierwszych polskich śmigłowcach GIL i BZ4 Żuk. Śmigłowce stały się jego specjalnością lotniczą i stał się w tej dziedzinie autorytetem. Realizował próby i wprowadzał do eksploatacji śmigłowce w agrolotnictwie. Szkolił pilotów śmigłowcowych w Kętrzynie a lotach agro. Sam tez realizował te usługi w kraju i zagranicą w Afryce w Libii i Nigerii. Zagranicą latał też w Indonezji, USA, Kanadzie, b. ZSRR i krajach skandynawskich. W latach 1990-92 był konsultantem w Głównym Inspektoracie Lotnictwa Cywilnego. Publicysta i autor wielu opublikowanych w kraju i zagranicą artykułów i książek o wiropłatach. Tłumacz lotniczej literatury technicznej i biografii wielkich lotników. Niezależny ekspert lotniczy, w latach 1990-97 biegły sądowy ds. wypadków lotniczych. Prowadził wykłady na politechnice w Cranfield (Anglia) i w akademii oficerskiej w Misuracie (Libia)
Działacz w wielu organizacjach i stowarzyszeniach. Długoletni wiceprezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. Podczas działalności w Klubie Seniorów inicjował i organizował w 1989r prace dla umieszczenia tablicy pamięci zestrzelonych w 1939 r trzech samolotów polskich w Radzyminie, w 2000 r prace przy budowie głazu-pomnika dla upamiętnienia powstania pierwszego lotniska na Polu Mokotowskim, przygotowywał materiały historyczne o tym lotnisku do wydawnictw i konferencji historycznej w 2001 i 2011 r, prowadził prelekcje o działaniach lotnictwa polskiego w II wojnie światowej, współpracował przy odnowie nagrobka Stanisława Latwisa-autora hymnu lotników.
Założyciel i wieloletni prezes Klubu Pilotów Doświadczalnych, członek założyciel Krajowej Rady Lotnictwa i Polskiego Stowarzyszenia Wiropłatowego.
Był ciągle aktywny szczególnie w upamiętnianiu lotnictwa polskiego m innymi poprzez wywiady filmowe i artykuły w wielu lotniczych czasopismach.
Za ta swoje wielostronną działalność wielokrotnie nagradzany i odznaczany. Otrzymał:
Krzyż partyzancki 1996;
Krzyż AK;
Krzyż Komandorski OOP 2009;
Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata 1993;
Brązowy, Srebrny i Złoty Medal za zasługi dla obronności;
Złota Syrenka za Zasługi dla Warszawy 2009;
Medal Pro Patria 2014;
Opiekun miejsc pamięci narodowej 2019;
Złota odznaka szybowcowa z 3 diamentami;
Złote odznaki za zasługi dla Aeroklubu;
Medal Tissandiera z FAI;
Złoty Medal Wiropłatowy Międzynarodowej Federacji Lotniczej 2017;
